Aan alles komt een einde

14 juni was ik niet al te vroeg op pad. Het regende stevig. Er was bij de slaapprijs ontbijt inbegrepen dat ook nog eens een flink uitgebreid ontbijt was. Met een goedgevulde maag rond 8 uur op pad. In Sarria kwam ik het Duitstalige groepje weer tegen en Vanessa wilde met me op de foto (een van de vele). Met mijn toestel dus er ook maar een laten maken.

Ik wilde in Sarria nog wat inkopen doen maar voor ik het wist was ik al weer bij het klooster van La Magdalena en geen winkel gezien. Ik liep nog even verkeerd maar was al snel weer op de goede route richting Portomarin. Nadat ik Sarria uit was en de spoorlijn was overgestoken kwam ik door mooie en vochtige bossen met eiken, beuken en dennenbomen. Het was rustig op de route, de vroege wandelaars en de langzame had ik allemaal al ingehaald. Nadat ik nog enkele dorpjes gepasseerd had kwam ik in de buurt van het 100 km punt.

Het regende regelmatig maar de omgeving was fantastisch.

Al snel kwam ik aan in Portomarin, een wat groter dorp. De versterkte kerk San Pedro en het gemeentehuis zijn steen voor steen afgebroken en in Portomartin weer opgebouwd. Het stond in de bovenstaande foto waar nu een stuwmeer is.

Ik sloot hier mijn etappe af en besloot in de gemeente herberg te slapen. Toen ik me omgekleed had ging ik het dorpje in en ja hoor mijn vriend de zon liet zich nog even zien en ik ging lekker op een terrasje zitten. Terwijl ik aan mijn biertje nipte kwam ik Steven tegen uit Herentals (B) Het was niet de eerste keer dat ik hem zag en we dronken samen een biertje. Uhh ik, hij cola, Steven drinkt geen alcohol.

Na wat gegeten te hebben ben ik terug naar de herberg gegaan en lag vroeg op 1 oor. 

15 juni, een zeikdag om niet meer te vergeten, een echte hollandse herfstdag, koud als het niet zacht regende waren het hoosbuien. Het enige positieven was dat er weinig pelgrims te bekennen waren en al snel vlogen de taxi's met verkleumde pelgrims over de wegen. Ik was van plan om een paar kilometers extra te doen vandaag maar toen ik koffie dronk in cassanova in een particuliere herberg, begon het weer te hozen. Ik vroeg aan de herbergier: is er nog plaats? Ja, er was nog plaats en ik had een mooie plaats in een klein slaapzaaltje met 10 bedden en allemaal met een muurtje afgeschermd. Ik zag 2 mollige vrouwen van rond de 60 in de keuken die het eten aan het bereidden waren. Dat eten was heeeel lekker later op de avond en eindelijk niet eens dezelfde maaltijden zoals die vaak geserveerd worden rond de camino route. Toen kwam de verrassing, de Duitstalige groep kwam ook logeren en we hebben een knetter gezellige avond gehad samen.

De schelp op de Herberg was enorm.

16 juni, Rond half zeven was ik wakker en de herberg bleek gesloten dus geen ontbijt.Dat gebeurd wel vaker en het volgende dorpje was niet zo ver en er zou best ergens een barretje open zijn voor koffie. Ik wilde vertrekken en bedacht me dat mijn wandelstok nog in de herberg binnen stond waar we gegeten hadden en die nu nog dicht was. Navraag bij andere Pelgrims leerde me dat ze pas rond half negen open zouden gaan. Dag stok, die laatste 2 dagen dan maar zonder stok. Vandaag was weer een belangrijke dag voor mijn dochter, ze zou te horen krijgen of ze geslaagd was voor school. Ik beloofde Jacobus 50 km te lopen als de uitslag positief was. Het was een dag met flink doorstappen dus, de km's vlogen onder mijn schoenen vandaan en ook nu zorgde het slechte weer er voor dat het niet erg druk was op de route.

Tegen 3 uur en ruim 30 km kreeg ik bericht van Bil, hij was al in Santiago. Ik liet hem weten flink door te stappen zodat ik hem vrijdag nog zou zien in Santiago. Zaterdag zou Bil vroeg in de ochtend met het vliegtuig vertrekken. Na korte tijd belde Bil mij en zei; loop je nou niet op dat laatste stuk kapot en zoek toch een plaats om te slapen. Als je weet waar je slaapt dan geef me even de plaats door en dan komen mijn vrouw en ik met de taxi op bezoek. Gaan we vanavond samen gezellig een biertje drinken.Ik zei hem nog even door te lopen en hem zou laten weten waar ik zou slapen. Om 6 uur mijn doel bereikt en kort voor Santiago aan de N-547 vond ik nog een plaats in de gemeente herberg. En wie trof ik daar.... Steven alsof het zo moest zijn. Na mijn heerlijk warme douche die mijn stramme en koude spieren weer opwarmde gingen we samen in het verderop gelegen barretje wat drinken en eten. Ik had Bil laten weten waar ik was. Tijdens het eten kwam een vrouw binnen, ik voelde meteen dat ik haar kende, het was Ditma, de vrouw van Bil. Ik omhelsde haar en meteen daarna kwam Bil binnen. Het werd een heel bijzondere avond waarbij de tranen bij Steven, Bil en mij rijkelijk vloeide. We wisselde verschillende verhalen uit en voor we het wisten werd alles gesloten en moesten we afscheid nemen.

Steven vroeg me voor het slapen gaan of we de volgende dag samen naar Santiago zouden stappen omdat de aankomst emotioneel zou zijn zodat we elkaar zouden kunnen steunen. Ik vond het een heel goed idee. En zo begonnen we in de ochtend samen aan het laatste stukje naar Santiago de Compostella.

Ook nu was het gelukkig niet al te druk. Ik had foto's gezien en verhalen gehoord van hele drommen mensen onderweg op het laatste stuk. en eindelijk bereikte we de stadsgrens.

Het laatste stuk van een 7 km was niet erg fraai, langs het vliegveld en door industriegebied en toen door woonwijken.

Onderweg nog enkele pelgrims gezien die al aangekomen waren in de stad en onderweg waren naar de mis van 12 uur. We stapte naar het nulpunt en vielen elkaar snikkend in de armen. We hadden het gehaald, Ik in 94 dagen en Steven in 76 !!!!!!! de flying Belgium.

Nog ff een foto voor de kathedraal voor op facebook maar het toont niet wat we allemaal hebben meegemaakt. De camino kan je niet vertellen of uitleggen, de camino is bijzonder en alleen als je hem gelopen hebt weet je wat de camino inhoud. Hoe groot de afstand is die je loopt is niet van belang, je beleefd het.

We hoorde dat de rij om je compostela te verkrijgen soms wel 4 of 5 uur duurt.

De medewerker van het bureau nam alle tijd voor me en feliciteerde me met de afgelegde afstand en overhandigde me het document en zei; zo 2685 km, ben er maar trots op, en dat ben ik.

Jacobus was me nu ook weer goed gezind. Tussen de aankomst in Santiago en de koffie in het huis van de lage landen zat anderhalf uur. Daar zaten we dan tussen twee schatten van vrijwilligers van de het Nederlands Genootschap van Santiago. Koffie en koek en informatie over onze slaapplaats en voor mij de terugreis. Ik besloot om met de bus te gaan dan kon ik morgen al vertrekken en zondag thuis zijn, wel 30 busuren.  De aankomst is voor jezelf, je komt namelijk in een grote stad aan vol met toeristen en je bent een van die vele miljoenen pelgrims die voor de mensen in de stad alleen maar "handel"zijn. We zochten een plaats in een van de oudste pelgrims huizen, Semenario Menor de Belvis en kozen voor een 1 persoonskamer. Hierna in de stad een hamburger gegeten en naar de kathedraal. in de kathedraal hebben we alle plichtplegingen gedaan zoals de handlegging op de boom van Jesse, het bezoek aan de crypte van de apostel en daarna naar de pelgrimsmis met het bekende wierrookvat, zwaaiend door de beuken van de kerk.

Hierna zijn Steven en ik lekker gaan eten in de stad en vermoeid en met een hoofd dat helemaal vol emotie zit onze slaapplaats opgezocht. Ik kon moeilijk de slaap vatten maar uiteindelijk werd ik rond acht uur door steven gewekt met een paar flinke bonzen op de deur. Na het ontbijt en rustig de tijd nemend heeft Steven me begeleid naar het busstation. We namen daar afscheid en hij nam er de bus naar het vliegveld omdat zijn vriendin daar aan zou komen. De busreis was lang en vermoeiend, 30 uur. De busreis had wel het voordeel dat ik langzaam weer aan het idee kon wennen dat ik het gewone leven weer op kon pakken. De bus zetten me af aan het station van Breda en met veel geluk zat ik 5 minuten later in de trein naar Eindhoven. Made wilde me daar op komen halen. Aangekomen in Eindhoven stond daar Jos, hij was zijn vaderdagsfeest ontvlucht om mij op te wachtten op het station. We zijn samen op het terras tegenover het station een biertje gaan pakken en wat later kwam Made. Met Made ben ik mee naar huis gegaan waar haar dochter de kamer had versiert en met een groot welkom thuis in het midden van de kamer. Made had een feestmaal klaar gemaakt en we hebben heerlijk gegeten. Vanmorgen mijn spullen opgeruimt en dan kijk je nog even naar de spulletjes die je ruim 3 maanden meegesleept hebt.

Over de beker heb ik al een verhaal geschreven, ik had de beker in Givet op de grens tussen België en Frankrijk mee genomen uit de refuge. Nadat Louis en ik enkele weken samen hadden gelopen zei Louis: Ik heb van mijn zoon dezelfde beker gekregen als die jij bij je hebt. Ik ben de beker, zei Louis, vergeten in een refuge ergens op de grens bij Frankrijk. Ik vroeg aan Louis of hij geslapen had in Givet?. Na bestudering van zijn pelgrimspaspoort bleek dat Louis daar inderdaad geslapen had. Ik vertelde hem dat ik de beker daar had meegenomen omdat de mijne kapot was gegaan. ............. Ik ga hem nog terug brengen naar Louis zodra dat uitkomt als ik terug ben.

Ik wil alle vrienden en vriendinnen hartelijk danken voor de geweldige ondersteuning en lieve berichtten. Ik heb in Santiago voor jullie gebeden en kaarsjes opgestoken.

Zondag nog een weerziensfeestje bij dommel 18 om 16.00 uur. Kan niet wachten de bende van ellende weer te zien haha.