león voorbij naar het punt van de waarheid

In de herberg lekker gegeten in Ledigos. Ik zat aan tafel met een hele vriendelijke jongen uit Malta. Hij heet Raznei. Verder nog een Duitser uit Nord Rijn Westfalen en een fietser uit Bolivia. Gelukkig was het weer eens een keer een rustige nacht. Ik was redelijk vroeg op en om 7 uur op pad. 5 juni . het landschap bleef saai en de volgende regio diende zich aan.

In een stadje, Sahagún na de koffie naar de markt geweest. En daar had ik weer zo'n camino moment. Je vraagt je af wat is dat dan? Nou gedurende mijn reis gebeuren er veel ongewone dingen, ik maak nog een keer een complete opsomming. Op de markt was er een camino moment. Bij de fruitkraam waar ik langs kwam lagen hele mooie sinasappelen en zo. Het eerste fruit in de kraam dus die sinasappelen. Ik pakte er een, het was druk, en wachtte tot ik bij de bananen kon. Plots zei de man achter de kraam, je kunt alleen per kilo kopen. Ik oké en legde de sinasappel terug en liep verder, 2 kramen verder pakte een mevrouw mijn arm vast gaf me de sinasappel en zei buen camino., lief hé. Daar krijg ik tranen van in mijn ogen.

Nog even langs een kerkje, foto van Jacobus en verder.

Het landschap bleef saai en soms ben je al blij met een fleurige schoen.

Of een steen met de stinkende snelweg op de achtergrond.

Op weg naar Bercianos. Het was gruwelijk warm maar voor en achter me geen pelgrim te zien. Het alleen lopen is ook wel weer eens fijn, lekker hollandse liedjes lallen. In Barcianos aangekomen bleek het er toch wel druk met de pelgrims. Enkele jongens die ik kende spraken me aan en vroegen of ik al een slaapplaats had. Nee zei ik, nou succes wij hadden de duurste plaatsen in een auberge prive. Ik liep naar de gemeenteherberg en vroeg of er nog plaats was. Er was  nog 1 plaats over, bewaard voor echte pelgrims grapte de beheerder toen hij mijn stempelboekje zag.nou moet ik zeggen dat ik er niet erg netjes meer uit zie, mijn t-shirts zijn helemaal vaal en versleten, mijn broek helemaal versleten en ik ben zo mager als een plank. Toch weer een caminomoment, het laatste bed. Dank u Jacobus.

Het was al laat en nadat ik mijn rugzak bij het stapelbed had achter gelaten ging ik op zoek naar een maaltijd. Tegenover de herberg was een cafeetje met keuken. Een Japans meisje dat ik al een paar keer tegen ben gekomen zat ineen gekrompen op een stoel. Ik informeerde wat er was en ze zei dat ze de hele middag had overgegeven. Misschien water uit een oude leiding? Of de warmte? Ze had koffie voor zich staan. Ik zei, pak een glaasje wijn en ik zal paella bestellen, kun jij wat rijst pakken. Dat pakte goed uit, de volgende dag zei ze er van opgeknapt te zijn.het liep na het eten al tegen tienen en dus vlug mijn slaapplaats opgezocht. Iedereen lag al in bed op de kamer. Onder me lag een behoorlijk zware dame en voor ik in slaap viel snurkte mevrouw als een oude dieseltrein. Op een zeker moment was ik het beu en schudde het oude houten stapelbed op en neer, het snurken stopte. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen, heb nog regelmatig moeten schudden. 's morgens zag ik dat het bed 20 cm van de muur stond, haha.

De weg naar El Burgo, Raneco en Religios was weer saai, onderweg een enkele afwisseling.

Het was een dag met veel weerzien van pelgrims die ik al eerder had ontmoet. Een groepje Duitstalige met o.a. Vanessa en Philippe en een Amerikaans en Fins stelletje en zo verschillende meer, ik onthoud de namen niet. Het schoot deze dag niet erg op. Gelukkig werd het in de loop van de middag rustig met het aantal pelgrims. Opeens trof ik Philippe aan. Hij stond alleen bij een brugje en ik vroeg waar de overige van hun groepje was. Hij zei die zijn achter maar met mijn voeten gaat het niet erg goed. Philippe oorspronkelijk uit India maar van Nationaliteit een Oosterijker is een hele vriendelijke man. Ik besloot met hem op te lopen. Philippe is ongeveer 63 jaar oud maar met een jeugdig uiterlijk. Hij vertelde dat hij vroeger voor de KLM had gewerkt en er 10 jaar heel fijn had gewerkt, wel veel dicipline maar heel fijn, toen was het nog echt KLM zei hij. 

Toen begon hij te vertellen waarom hij de camino loopt. Ik heb, zei hij, 10 jaar geleden een beroerte gehad. Mijn hele rechterzijde was verlamd en ik lag aan het bed gekluisterd. Ik vroeg aan God om mij te laten lopen en ik beloofde God om een pelgrimstocht te maken als ik weer zou kunnen lopen. En zei Philippe hier ben ik dan een ( medisch) wonder. Ik heb wel 50 blaren, zei Philippe maar Vanessa en Erik helpen mij heel goed. Plotseling barstte hij in huilen uit en snikte, ik heb meer dan 24 uur alleen op de grond gelegen voor ze me vonden na mijn beroerte en hier loop ik Goddank dan en ik ga het einde halen, al is het op mijn knieën. Ik moest mijn tranen bedwingen. Van Philippe heb ik nog 2 schelpjes gekregen, die brengen geluk zei hij. Wat een moment weer.

Philippe

Phillipe was heel erg moe maar op een korte afstand was de auberge die ze geboekt hadden, ik ben hier ook maar gebleven. Philippe zei, waarom loop jij de camino? Ik zei dat weet alleen ik en de onthulling komt over een paar dagen bij Cruz Fierro en daarna zal ik dat op mijn blog vertellen.

De herberg was lekker rustig en vandaag met veel verkeerslawaai om mijn oren naar León gelopen. Om half elf na 15 km was ik er al. Eerst naar de kathedraal en daar vroegen ze weer entree, de derde kerk al in Spanje. Uit principe betaal ik niet dus de binnenzijde niet gezien. León is wel een hele mooie romeinse stad.

De drukte, de onvriendelijke mensen lieten me al snel besluiten verder te lopen, de stad weer uit.

Ik ben nu in Virgen de camino en ben flink verwend. Ik heb een kamer voor mij alleen en lakens en handdoeken. Ik zit na een uur in bad gezeten te hebben, nu mijn verhaal te schrijven met een heerlijk glaasje rode wijn. Ik stuur jullie mijn liefde en bedenk dat vergeven makkelijker is dan haten.

Voor mij is het motto, live to serve en serve to live. Kusjes xxx